Baldarch BINNENPARKING – Sinds de komst van Catalaans premier Carles Puigdemont naar ons land weet niemand binnen de federale regering hoe precies om te gaan met de afgezette politicus, die naar eigen zeggen niet op zoek is naar politiek asiel, maar in Spanje wel vervolging riskeert. “Plots herinnert niemand zich meer wie die man nu eigenlijk uitgenodigd heeft,” zucht een gefrustreerde premier Michel. “Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik er mee aan moet. Bon, hij heeft iets te eten en te drinken gekregen en nu maar hopen dat hij zijn smoel houdt. Als we hem lang genoeg negeren, gaat hij misschien wel van zelf weg.”
Ook bij Vlaamsgezinde regeringspartij N-VA zwijgt men plots in alle talen. “U moet niet zo maar mij kijken,” blaast staatssecretaris voor asiel Theo Francken van zich af, terwijl hij duidelijk gegeneerd in een boog rond de onverwachte banneling stapt. “Uiteraard steunen wij de Catalaanse zaak en was mijnheer Puigdemont welkom in ons land, maar dat wil toch niet zeggen dat hij ook effectief tot hier moest komen. Swat, kan iemand die man zijn nootjes alstublieft bijvullen voor hij oogcontact maakt? Dank u.”
Ik weet niet zeker wat met het Beleg van Antwerpen wordt bedoeld, dat van 1584-1585 door de Spanjaarden (tijdens de Tachtigjarige Oorlog) toen de Fransen de rest van Vlaanderen in konden pikken, of dat van 1914 door de Duitsers (tijdens de Eerste Wereldoorlog).
We bedoelen dat spul voor op je boterham.
Aangezien Vlaanderen en Wallonië met Brussel als hoofdstad elkaar binnen een federaal Europa kunnen verdragen en model staan voor de rest is het niet vreemd dat als je als Catalaans premier met als enige keuze Madrid of Brussel als hoofdstad als je door de eerste wordt verdreven in de tweede terechtkomt, of je nu al dan niet in het verlengde van België en passant de EU van binnenuit opblaast.