abrahamvillanus In oktober gaat onze reporter langs bij de zeven belangrijkste lijsttrekkers in aanloop naar de Antwerpse verkiezingen. Na Filip Dewinter kozen onze lezers voor het andere uiterste. We spraken met Peter Mertens van de Partij van de Arbeid.
Dag Peter. Bedankt om tijd te maken voor ons.
Tijd maak je niet. Tijd deel je.
Mooi. Nu, vooraleer we van wal steken willen toch even duidelijk maken dat we bij Het Beleg wel eens naar onze kop gesmeten krijgen dat we een vuil, achterlijk links blad zijn en daarom zullen we ons dan ook braaf neutraal houden in deze kiesstrijd en op geen enkele manier enige steun of voorkeur laten blijken.
Dat is fair.
Goed. Dat gezegd zijnde, Kameraad Mertens (sluit geheime handdruk en haalt Cubaanse sigaren boven). Wanneer mogen we de langverwachte revolutie en emancipatie van het onderdrukte proletariaat verwachten, want het mag toch wel eens beginnen opschieten, zeker?
Dat hangt natuurlijk van de kiezer af. We leven in een democratie en op zondag 14 oktober zal ook de Antwerpenaar zich kunnen uitspreken over welke toekomst zij of hij voor ogen ziet.
Democratie sjmemocratie! Het volk is duidelijk gebrainwasht door het profitariaat van kapitalisten en fascisten en daar kan toch alleen een radicale arbeidersrevolutie gestuurd door welwillende, visionaire intellectuelen en gemetseld in een gecentraliseerd staatsapparaat iets wezenlijk aan veranderen?
Ik denk dat je een andere tak van het marxisme voor ogen hebt. Wij zijn radicaal tegen geweld en dictatuur. In mijn boek Op Mensenmaat heb ik het dan ook over de verschrikkingen onder Stalin en Mao en hoe wij praktische toepassingen van marxistische principes zoeken voor hedendaagse problemen binnen een vredelievend democratisch model.
Eerlijk en lief zijn voor mekaar zonder goelags en massale uithongering?
Dat is wel een grote vereenvoudiging, maar zoiets dus.
Een beetje huis- tuin- en keukencommunisme zonder schuimbekkende guerrillastrijders en burgermilities die het grote kapitaal effectief te lijf durven gaan?
Euh. Wacht even.
Een totaal tandeloze, hopeloos naïeve bakfietsbeweging die het establishment in retoriek de oorlog verklaart door zelfgebreide truien te dragen en glutenvrije quiches te bakken terwijl rechts het discours succesvol naar immigratie, veiligheid en identiteit blijft verleggen, daarin gesteund door een persmonopolie en steenrijke zakenlobby?
Ja maar, wie wordt er hier eigenlijk geïnterviewd? Jij of ik?
Point taken. Wat zijn uw concrete plannen voor Antwerpen, mocht u kans maken op de sjerp of überhaupt het bestuur?
Komaf maken met systematische armoede, institutionele discriminatie en de verregaande privatisering van onze publieke levenssfeer.
Meer truien en quiches?
Wees verdomme maar zeker.
Een gratis bakfiets per gezin?
Voor minder doen we het niet.
Waarin hoopt de PVDA zich te onderscheiden van zeg maar Groen of sp.a?
Wij hebben duidelijk het krachtigste wapen van heel links in ons arsenaal.
Zijnde?
Een fucking Youtube-kanaal. Kan niet misgaan.
De peilingen zien er alvast goed uit. En dat terwijl burgemeester De Wever u twee jaar geleden nog het “restafval van de twintigste eeuw” noemde.
We zullen zien wie er over twee weken bij het grof vuil ligt. (smeert bloedrode krijgsverf over de wangen, ontbloot zijn gul behaarde borst en springt als een bezetene uit zijn stoel) Antwerpen aan het volk, godverdomme!
Nu horen we u praten. Udachi, Tavaryš Pjotr!
Wraaaaaaaaaah…. (loopt naakt en hysterisch op de tonen van de Internationale de straten in)
De militante totstandkoming van het ideaal is het kapitaal dat zichzelf verslindt.