Mon Peer BRAVE BURGERS – Sociologen buigen zich al een tijdje over een plaatselijk fenomeen. Zo werd in het Antwerpse district Wilrijk een man gesignaleerd die naar eigen zeggen “best wel kwaad op alles en iedereen” is, maar desalniettemin “weinig of geen behoefte” voelt dat nog met de buitenwereld te delen. Ook op sociale media houdt de man zich verbazend afzijdig, en dat ondanks “een continue stroom aan zever” die de man toch des te chagrijniger dreigt te maken.
“Ja, ik ben kwaad”, moppert de 70-jarige René vanuit zijn ligstoel bij het raam. “Eerlijk gezegd ben ik zelfs ferm uitgesproken pissig, maar vreemd genoeg voel ik niet de nood om dat nog enigszins te uiten. Nochtans heb ik meer dan genoeg mogelijkheden dat te doen. Ik weet hoe Facebook werkt en mijn kleinzoon heeft mij zelfs speciaal een Twitter-account aangemaakt opdat ik vrijuit over allerlei maatschappelijke ontwikkelingen en groeperingen zou kunnen knorren. Maar het motiveert mij precies niet meer. Ik begrijp er ook niets van.”
René zal de komende weken verder gemonitord worden, in de hoop dat hij op termijn terug relatief normaal gedrag zal vertonen. “We zullen beginnen met hem regelmatig foto’s van minderheden en uitgeknipte koranverzen voor te leggen. Dan bouwen we geleidelijk aan op naar uit context getrokken uitspraken van politici en een live-feed met de diesel- en energieprijzen in en rond Antwerpen. Met wat geluk blijft het nog lang schijtweer en voor je het weet, zit hij weer eindeloze comments in hoofdletters te lanceren.”
Actueel omdat alles zo ontzettend goed gaat, als je tenminste die ouwelui buiten beschouwing laat. De innerlijke volwassenheid van de jeugd, haar onsterfelijke optimisme, en daarmee Alzheimer begint steeds vroeger. Vaak al vanaf het dertigste jaar, niemand kon de tekenen op Facebook en Twitter tot nog toe duiden. U zegt het. De concurrentie spitst zich hierop toe, tussen de sombere ouwe lul die toch doodgaat (onderscheid tussen man en vrouw speelt hier niet, ze doen er niets meer mee) en de immigrant.