‘Yogafascist’: wie doorgaans politiek gezond leeft, maar toch met extreemrechts dweept

TAAL(ON)KUNDE – Onze dikke Van Dale is alweer een woord rijker. Na de recente uitspraken van Antwerps burgemeester Bart De Wever (N-VA) over de drugsproblematiek in zijn stad stak een team linguïsten de koppen bij elkaar en viel er snel een nieuw, hip woordje uit de lucht: de yogafascist oftewel “een persoon die er doorgaans een smetteloos politiek dieet op nahoudt en zelden publiekelijk een stap verkeerd zet, maar toch zo nu en dan subtiel en/of in het geniep met extreemrechts flirt als het hen goed uitkomt.” De redactie maakte tijd om het neologisme kort toe te lichten.

“Het was duidelijk dat de Nederlandse taal een lacune vertoonde en we over geen passende term beschikten voor dit soort politiek gekleurde fenomeen”, verklaart neerlandicus Rik Boomhakker, verbonden aan de Universiteit Antwerpen. “Tijden veranderen en daar moet onze taal een reflectie van bieden. Vroeger had je veel duidelijkere ideologische categorieën: hippies, sossen, tsjeven, sigaren, Jan Peumans en fasco’s. Vandaag moet je vooral tussen de lijnen kunnen lezen als je nog wil weten wie met wie politiek in bed duikt en welk segment van het electoraat zoekt op te geilen. Wel, da’s bij dezen gefixt.”

Na de uitspraken van De Wever distantieerde ook het gros van toegewijde cocaïnegebruikers zich vrijwel meteen op sociale media. “Yogawadde?”, postte een verbolgen rechtenstudent uit Gent op Twitter. “Het enige dat die linkse ratten deftig kunnen rollen is een pussy ass joint van kust mijn kloten. Wit goud is voor de fijnproevers!”