Baldarch BRAVE BURGERS – Het gaat niet goed met onze dertigers. Dat blijkt uit de ene getuigenis na de andere van jonge Vlamingen die de torenhoge verwachtingen van de maatschappij maar niet ingelost krijgen. Zo trof onze reporter ook Kevin (33) aan, bezwijkend onder de druk van zijn vierde interimjob dit jaar. “Tof dat jullie willen weten hoe het met mij gaat”, zucht de junior assistant business gibberish development analyst intern. “Maar ik zou graag nog voor lunchtijd iets van mijn kutleven maken, dus sorry als ik halverwege begin te janken of uit het raam spring.”
“Ik zie momenteel drie therapeuten, vijf diëtisten en een klein leger aan life coachen“, mompelt Kevin op weg naar de kopieermachine met een dossier vol rapporten die zelfs zijn moeder niet zou lezen. “Tot overmaat van ramp is het koffiezetapparaat weer kapot. Seriously though, als ik mijn 27 deadlines niet haal vandaag, geraak ik nooit aan een eigen vrijstaande woning, een minstens even succesvolle partner en drie kinderen tegen het einde van de week. Tandje bijsteken dus.”
Dertigers als Kevin die hun prioriteiten maar niet op orde krijgen zijn er genoeg, merken ook gedragspsychologen op. Zit jij in hetzelfde schuitje en herken je deze problematiek uit je eigen leven, terwijl je dit artikel leest? Stop dan met lanterfanten, pimp die CV en ga terug naar www.vdab.be, fucking loser.
Competitie is allang niet meer te herkennen in de oorspronkelijke tegenstellingen, zelfs niet die tussen verstand en waanzin. Verstand is tolerant. Verwonderlijk hoe hele projecten afhangen van enkel marketing. Ook de gezondheid. En door de wetenschap die het gebruik van je verstand vertraagt. Hoe komt dat. Doordat het verstand enkel mechanisch aangeleerd is te werken. Hoewel het mechanische wereldbeeld allang is verdrongen door een energetisch, wordt energie nog steeds machinaal gewaardeerd, zo ook de gezondheid en het lichaam.
Dingen die je als kind van tien begrijpt hebben soms vijftig jaar nodig om door de wetenschap bewezen te worden als het al te laat is. Met andere woorden, competitie is een wezenskenmerk geworden dat eerder onze fysieke reflexen bepaalt dan iets anders. Bij vorm en inhoud moet altijd de vorm overheersen, niet verwonderlijk dus dat de mensen steeds beleefder worden als ze zouden moeten vloeken. De competitie is een innerlijk proces waarbij de inhoud door de vorm, het organische door het mechanische, verdrongen is. De ingeburgerde noodzaak tot bewijs bevordert daarbij de achterdocht. Zo is de individu gefragmenteerd. Er zijn heel veel goede mensen die het goed bedoelen, zij zijn de oorzaak dat niemand ziet dat ze in gevaar zijn. Als ik hoor van ‘goede bedoelingen’ loop ik weg.