Woedie Ellen Ter ere van de Dag van de Arbeid neemt de redactie van het beleg haar oude traditie op en interviewen we een historisch icoon. Onze reporter sprak via Skype met Vladimir Ilyich Ulyanov, beter bekend als Lenin.
Gegroet, Kameraad Lenin! Bedankt dat u even voor ons uit de dood opstaat vandaag.
Toch iemand die hier nog voor iets uit zijn zetel of mausoleum komt.
Pardon?
(haalt de armen op) Wat een triestige bedoening is dat hier ook? Is dit hoe jullie de eerste mei vieren? De hoogdag van het proletariaat? Bitchend over coronapremies en exitplannen? Ik zal zeggen wat jullie nodig hebben: een exitplan uit de decadente foemperij die jullie geworden zijn. Schaamt. U. Diep.
Harde woorden voor iemand die toch maar uit de hogere Russische middenklasse komt.
Laat mijn familie hierbuiten, jij laffe voorbindpiemel van het profitariaat die je bent! Je beoordeelt een revolutionair niet op de wieg waarin hij gelegd wordt, maar aan de vette, betuttelende Disney-tepels der consumptiemaatschappij waaraan hij zijn leven lang gelijk een kwijlend varken blijft zuigen. Hoe vaak zag je mij sushi bestellen op de rug van het werkvolk? Of marxistische slogans verspreiden op achterlijke, bedrukte klakskes uit Bangladesh? Juist. Zelden. Zeer fucking zelden.
Excuses, kameraad. U bent duidelijk teleurgesteld in de weg die het socialisme na uw dood heeft afgelegd.
Weg afgelegd? Gelijk een rottend kadaver op een Segway gebonden en door de straten geparadeerd als de medeplichtige parasiet die het geworden is, bedoelt ge?
Medeplichtig?
Waar staat het socialistisch gedachtegoed nog voor? Nougabollen. Als wij op straat kwamen, geloofden wij in iets. Hadden wij een doel voor ogen. Het optillen van de ongewassen massa. Het bouwen van een ongeziene utopie. Jullie zitten verdomme ambras te maken over fietspaden, voornaamwoorden en het gezeik van één of andere burgertrut op Twitter. Zo trekt ge het systeem van exploitatie op zich toch niet in twijfel, stelletje amateurs. Een revolutionair smijt met hamers, niet met hashtags.
Akkoord, maar heeft uw eigen beleid – om nog maar te zwijgen van uw opvolger – niet juist meer ellende en geweld geschapen voor Rusland en haar vele onderdrukte volkeren?
Ik heb fouten gemaakt. Dat weet ik. En ik had misschien ook wat van jullie Belgische compromiscultuur kunnen leren in plaats van elke tegenspraak meteen de kop in te slaan. Maar ik onthoud vooral dat mensen willen geleid en geïnspireerd worden. En dat doe je met daadkracht. Niet door elk maatschappelijk probleem gelijk een matroesjka in twee te breken om altijd maar over kleinere details te kunnen zagen. Eyes on the prize, motherfuckers. Oh, en wat Stalin betreft, daar heb ik nu eens niks mee te maken. We weten allemaal dat sequels zelden een goed idee zijn.
Hoopt u op een nieuwe wending door het coronavirus?
Voilà. De perfectie illustratie van het probleem. Hopen. Of ik daarop hoop? Nee, ik strijd daarvoor. Als ge wilt weten hoe nuttig hoop is, zet Bambi nog eens op en hoop vooral dat ze zijn moeder deze keer niet genadeloos afknallen. En hoop ineens dat uw werkgever plots gaat inzitten met uw koopkracht, uw algemeen welzijn en uw balans tussen werk en privé. Hoop dat het kapitaal vanzelf uit de Maagdeneilanden terug komt zwemmen en opeens gratis scholen gaat bouwen. Hoop dat rechtse trolls plots naar wetenschappers gaan luisteren en dat de poolkappen zo vriendelijk zijn om te stoppen met smelten. Hoop doet exact wat links nog heeft, kameraad. Geen kloten.
Nog een laatste gedachte voor onze politieke leiders?
Ja. Keep it simple. Ik ben blij dat we in 1917 geen PowerPoint hadden, of die revolutie was godverdomme nog bezig.
Daar houden we het bij. Spasiba.
Altijd een genoegen.
Wat is dan de zin van het leven als we niet meer het communisme kunnen bestrijden?
Dat Lenin juist nu uit zijn graf opstaat verleent het gezegde diepgang.
Trouwens aan het einde der tijden zouden alle mensen uit hun graf opstaan of dat graf al duizend jaar weg is of niet.
De middenstand wordt onrustig. Ze beginnen me lessen te sturen in de essentie van de liefde met citaten van onder anderen Goethe. Ook in de rij zijn mensen ongedurig. Ze proberen al voor te dringen. Inhaligheid. En na drie keer hetzelfde te kopen, worden ze beleefd en gaat de prijs 15 cent omhoog.
Straks wordt het nog vechten. Hier begon de regel van social distancing onder het coronavirus. Ik had er toch al last van als ze me te dicht op de huid zitten. Ze zijn gewend op de grote hoop te leven zonder dat ze iets doorhebben van elkaars bestaan. Een leger zonder leiding.
Maar als teken van paardrift zien we om ons heen alweer de lege blikjes bier en plastic flessen.