Mon Peer BINNENPARKING – Wie vandaag het Nationaal Debat Corona 2020 heeft gevolgd zal weten dat de inzamelactie ‘Health for Life’ al meer dan 800.000 euro aan donaties op de teller heeft staan, en dat om de Vlaamse ziekenhuizen en woonzorgcentra beter te ondersteunen. Daar reageert het personeel alvast razend enthousiast, alsook een tikkeltje opgelucht: “Dit zal veel verschil maken, zeker omdat we totaal geen idee hebben waar dat geld anders vandaan zou moeten komen.”
“Je mag dit soort initiatieven gerust een deus ex machina noemen”, vindt verpleger Tom, die al weken onmogelijke shiften draait in het rustoord waar hij werkt. “We kampen niet alleen met een chronisch tekort aan materiaal, maar ook personeel. De epidemie lijkt te stabiliseren, maar hoe met ons verder moet na corona, is ook maar de vraag. Maar goed dat er af en toe aan de mensen gevraagd wordt een eenmalig en vrijblijvend zakcentje bij te dragen, want waar moet een mens het anders nog gaan halen? Tja, was er maar een soort systeem of instantie die ervoor instond om de zorgsector voldoende te financieren zonder dat u en ik daar zelf nog een keer onze portefeuille voor moesten bovenhalen.”
Ook pulmonologe Samira trekt zich op aan de gulheid van de Vlamingen. “Dit hadden we écht nodig. Gewoon een keertje met de hoed rondgaan zodat straks iedereen kan zeggen dat ze toch maar bijgedragen hebben. Dat zal ons hier op lange termijn geen meter vooruithelpen, maar een paar leuke photo opps met de gulste gevers is ook mooi meegenomen.”
De redactie nodigt u van harte uit om via deze link ook uw donatie te plaatsen, want anders zouden we toch ook maar cynische klootzakken zijn en daar wordt niemand gelukkig van.
In het werk op de grond gaan de meeste dingen fout. Terwijl er om meer geld gevraagd wordt. Zo is het met alles. Tot en met de plantsoenendienst die de planten laat verdrogen of water geeft bij regenval, verstelbare ziekenhuisbedden die niemand weet te hanteren en waar patiënten uit vallen die slecht ter been zijn. Terwijl Elon Musk ons voorbereidt op lancering naar Mars.
Verplegers die hun werk mechanisch doen volgens de klok en het formulier. In alles speelt automatisering een hoofdrol. Een lofzang op de techniek.
De fusering van politie, dokter en priester. De rol van de laatste van de drie wordt nog niet zo herkend, het aspect van de liefdadigheid hierin.
Elon Musk heeft trouwens ook genoeg van de praatjes. Hij zegt dat met zijn firma Neuralink, via een chip in de schedel de menselijke spraak al binnen 5 jaar overbodig kan zijn.
Meer geld voor de zorg.
Carrière maken in de zorg.
Ook, door meer geld (inkomen) in de zorg te stoppen komt er misschien ook wel meer motivatie voor die arme mensen. Innovatie.
Ik kende trouwens het hoofd chirurgie van een gerenommeerd ziekenhuis. Toen zijn vader ziek werd beval hij hem aan onder een boom te gaan zitten, dat is een zuurstoftent. Hij hield van zijn vader; hij had geen commercieel belang.
Een kennis zei dat ze oppervlakkig wil blijven. Maar zij is ook in competitie, die immers al overal om ons heen is, zij het slechts in de gevolgen die gezien worden als realiteitszin. Het ik en de ander. Een neveneffect van die competitie is kleinering. De begeerte de ander op een lager vlak te plaatsen dan jezelf. Hierbij doet de vrouw die je in vertrouwen hebt genomen vroeg of laat aan dieptepsychologie, je doet uit beleefdheid mee; ze documenteert en interpreteert daarbij aan de hand van details stukken van je vroege jeugd als basis van wie je bent, en hoelang je ze je nu al kent; ze is daarbij van nature teleurgesteld in de resultaten. De ander komt dus automatisch op een niveau onder de oppervlakte. Immers lager dan de oppervlakte kan niet.
Als je mensen beter leert ‘kennen’ betekent dat meestal ‘vertrouwen’. Maar ze willen hun vinger erachter krijgen. Kennis kun je gebruiken. Daarom spreken we van ‘kennissen’ en ‘vrienden’.
Kort door de bocht. Kennis is de objectivering van de ander die hem tot een ding maakt.
Subject en object, verpleegkundige en patiënt.