Welke lessen kan Egbert Lachaert trekken uit het leven van zijn naamgenoot koning Egbert van Wessex?

POLITIEK – De voorzittersverkiezingen bij Open VLD zijn achter de rug en de winnaar treedt daarbij heel duidelijk naar voren: Egbert Lachaert. De donkerblauwe parlementariër uit het Oost-Vlaamse Merelbeke is dan wel bekend bij de meeste liberalen, maar bij het brede publiek is dat veel minder het geval. Onze vaste historicus ging alvast aan het graven en ging naar op zoek naar de vier belangrijkste lessen die de nieuwe voorzitter kan trekken uit het leven van zijn naamgenoot Egbert (of Ecgberht) van Wessex, een Angelsaksische vorst die leefde van rond 772 tot 839 na Christus.

1. Verover zo snel mogelijk Cornwall: Na zijn ballingschap op het vaste land, koos Ecgberht bij zijn terugkeer naar Engeland doelbewust naar zwakke pionnen om over de voet te lopen en zo te kunnen domineren. Dat deed hij reeds in 815 met het op de kaart links gelegen Dumnonia, wat overeenkomt met Cornwall vandaag. Mocht een dergelijke inval in letterlijke en militaire zin niet uitkomen zo vroeg in het voorzitterschap van Lachaert, blijft het een goed symbolisch advies om de verzwakte linkervleugel van zijn partij toch even gezwind lam te leggen als zijn voorganger met de Keltische stammen deed.                         
2. Hou het pauselijke gezag te vriend: Tijdens zijn ballingschap aan het hof van Karel de Grote kon Ecgberht zich in alle sereniteit voorbereiden op zijn latere regeringstaken. Toch kwam vooral de steun van Paus Leo III hem van pas in het opeisen van zijn troon in het gekerstende Wessex. In het geval van Lachaert ligt dat misschien moeilijker, gezien zijn doctrinaire geloof in de scheiding tussen Kerk en Staat. Maar die ideologische geschillen laat hij beter achter zich, want zonder tsjeven ga je nu eenmaal geen regering vormen. Simpel.                                                                                                                     
3. Krijg toegang tot de London Mint, het centrale financiële orgaan van het rijk: De grootste dreiging voor Ecgberht was het centraal gelegen koninkrijk Mercia, in 829 geregeerd door de verzwakte Wiglaf. Met steun van de Karolingers sloeg Ecgberht toe en kon hij hem het bloeiende Londen afsnoepen. Van daaruit sloeg de nieuwe heerser zijn eigen munten en bond hij zijn vazallen ook economisch aan zich, terwijl hij hen in theorie onafhankelijkheid gunde. De uitdaging voor Lachaert wordt allicht een consequent klassiek liberaal verhaal verkopen in tijden van recessie. Hij zal dus een narratief moeten smeden waarin de overheid actief geld in de economie kan blijven pompen, terwijl er toch uitzicht blijft op een begrotingsevenwicht. Uiteraard weet ook Lachaert dat die doelstelling even realistisch is als Ecgberhts natte droom om de Vikings met één zwaai van zijn morgenster tot zinken te brengen, maar hoop doet leven.                                       
4. Laat Els Ampe nooit meer tweeten: Ecgberht leefde in een tijd van bescheiden informatienetwerken en een grotendeels ongeletterde bevolking. Dat kwam hem tijdens militaire expedities niet altijd goed uit, maar er bestaat weinig twijfel dat hij de flamboyante Ampe zonder enige supervisie de hele reputatie van zijn dynastie naar de kloten had laten tweeten. Zo bracht hij het zuidoosten wel onder de hoede van zijn zoon Ethelwulf, maar bleef hij de touwtjes zelf stevig in handen houden en verliet geen boodschapper diens kasteel zonder de goedkeuring van vader Ecgberht. Hier zal Lachaert mogelijk nog de grootste kater aan overhouden. Terwijl hij op zoek moet naar coalitiepartners in een uiterst gepolariseerd landschap, weet je nooit wanneer de meest mediageile ideologen in je partij het discours volledig naar zich toe zullen trekken en je publiek belachelijk maken. Ecgberht loste dat graag op met een hakbijl of een geslepen pijl recht in de slaap. Lachaert zal daar allicht subtieler mee moeten omgaan en haar misschien een Brusselse ministerpost beloven in de hoop dat ze voorlopig haar bakkes houdt.