Gust Licht WETENSCHAP – Een onderzoeksteam van sociologen verbonden aan de Katholieke Universiteit Leuven gaat zich de komende maanden buigen over een nijpend maatschappelijk vraagstuk: hoe komt het dat extreem geprivilegieerde jongeren die zelden of nooit opdraaien voor hun wandaden veel vaker dan anderen ontzettend vreselijke mensen lijken te worden?
“Wat we vooral willen ontdekken”, legt het team uit, “is of er dan toch een systematische correlatie schuilgaat achter kinderen die enerzijds van thuis uit verzuipen in materiële weelde en consequent afgeschermd worden van het inzicht dat hun daden gevolgen hebben, en anderzijds een hele klasse aan zelf-geile, wreedaardige sociopaten die onze maatschappij aan een steeds hoger tempo lijkt te produceren.”
Waarom de universiteit precies nu met het onderzoek start wil niemand vooralsnog kwijt, maar rector Luc Sels, zelf een socioloog, belooft alle nodige middelen vrij te maken zodra een ander cruciaal project afgesloten is, met name een studie die nagaat waarom politici die uitsluitend aan het belang van hun partij denken maar geen regering kunnen vormen.”
Met de huidige welvaart kan niemand zich permitteren dezelfde extreme grofheid aan de dag te leggen die misschien tot die welvaart heeft geleid in eeuwen van ontbering. De wetenschap is ook niet in dezelfde lijn van overleving ontwikkeld waar ook de gewone man nog wel tegenop kijkt in zijn mentale isolement, vanachter de tralies van zijn rechtlijnige denkbeelden.
De ideologische strijd waarbij men elkaar steeds onder de gordel probeert te raken maakt van de meest minne momenten steeds weer de hoofdzaak van beleid. Hierdoor bereikt iedere politieke partij het tegendeel van haar idealen, waar de tegenstander steeds op uit is haar te betrappen. Immers alles draait om chantage, een extreme vorm van dwang die zich op dezelfde manier voortzet. Vooral mentaal. Zo is niemand vrijmoedig, ondanks alle hysterie van het sportnieuws dat de hele dag zonder enige logica doordraait.
Niet iedereen die veel geld lijkt te hebben is gierig. Soms zijn ze ontwikkelder en begrijpen ze beter de commercie die vooral zo sterk is in de emotie van de aspirant die even gevaarlijk is. Vandaar hun verveling. De doorsnee wetenschapper is daarbij het publiek.
Ik was op een feestje.
Ze zijn feest aan het vieren, maar zien niet in dat ze hun ondergang vieren. Ze lachen en schreeuwen luidkeels, er was ook iemand in een wit overhemd met een zwart strikje en zwarte broek: we zijn hier allen bijeen… Het eindigde met bedompte opmerkingen over dat ouwe mannetje of zoiets, omdat al die vrouwen die net rond de menopauze hangen denken dat ze onsterfelijk zijn met hun optimisme over hun bankrekening. Ze zien zich in besloten kring als geil. Veel ervan zijn gesteld op veiligheid (angst en gierigheid zijn veelal tweelingen), maar ze zien niet dat het gevaar van de tegenovergestelde kant komt, een politieke factor. Ze hebben wel dezelfde grofheid van de oermens, maar niet het instinct tot zelfbehoud, dat is de decadentie.