Gust Licht BINNENPARKING – De versoepelingen die de Nationale Veiligheidsraad vandaag wist aan te kondigen kwamen allicht niet als een verrassing, ook al blijft het aantal coronabesmettingen zienderogen stijgen. Meer dan ooit doet het orgaan bestaande uit politici en experts beroep op het gezond verstand van de bevolking, al moeten Belgen het zeker niet zonder praktisch advies stellen: “Wat u ook doet, probeer vooral zo min mogelijk dood te gaan.”
Onder andere de bubbel van vijf verdwijnt en zal vervangen worden door een lossere richtlijn, al zal die niet meer even streng opgevolgd worden, waardoor burgers die het minder nauw nemen met sociale afstand de facto vrij spel krijgen. “We gaan niet controleren wat we niet kunnen controleren”, luidt de redenering dan ook laconiek. “Trouwens, wie zijn wij om jullie de les te spellen, buiten een team van verkozen volksvertegenwoordigers, leidinggevende beleidsmakers en hooggeschoolde specialisten in een brede waaier aan cruciale velden? Juist. Niemand. Dus bonne chance allemaal en hopelijk tot de volgende zitting.”
De slaaf klaagt dat hij geen slaaf mag zijn.
Laatst hoorde ik iemand die uit het ziekenhuis kwam die direct corona kreeg.
Al die gesprekken die ze hebben over de zorg lijken ontleend aan hetzelfde algoritme, met eindeloze zwaarwichtige afkortingen van de reeks instanties, en een soort devotie naar de specialist met gepaste eigenwaarde en al. De wereld één groot ziekenhuis.
Ik hoorde ook net een heel gesprek van eerlijke boeren over de zorg, en de bewust alleenstaande moeders die gekozen hebben voor ‘de onbevlekte ontvangenis’.
The most terrifying thing is to accept oneself completely.
Ik krijg net die mail binnen van een vrouw.
Ik neem aan dat ze voor zichzelf spreekt.
Accepteer jezelf ook weer niet al te snel.
De eerste die me zei dat ik meer liefde voor mezelf moet hebben werd een invloedrijke homo.
Eigenliefde maakt afhankelijk. De dokter zal het wel weten. ‘Ik hoef zelf niet te denken.’
Van jezelf houden, vanuit welk standpunt.
Het zelf wordt dan ‘liefde’ genoemd, die gaat van binnen naar buiten. Mensen reageren daar vaak averechts op. Ze willen eerst advies van de dokter.
Nog gevaarlijker is doktertje spelen.
De reden dat je van jezelf houd is waarschijnlijk vanuit meerderlei gezichtshoek van mensen waar je bij moet horen, die ook allemaal in competitie zijn. De meeste commercie is hierop gericht. Hieruit bestaan ook hun leiders, steeds meer de dokter.
Meer liefde voor jezelf, dat soort dingen horen mensen graag. Ik zie het in de categorie de complimenten van de debiel.
Wat betreft uiterlijk, ik kende een vluchteling die door een andere officiële vluchteling uit dezelfde steek van hem werd herkend als fascist; hij zag er een beetje uit als Jezus, lang haar en een baardje. Ik kreeg de details te horen nadat hij zijn vriendin had gedropt met een kind.
Ik had een vriendin, die ik helemaal opnieuw heb opgevoed. Ik besprak met haar het maagd zijn, want daar was ze niet zo goed in geweest. Blonde vrouwen zijn erg in trek bij die Italianen, en dat is nog maar het begin. Ze kwam uit een goed gezin. Maar dan nog. Ze wilde me een beetje als Jood zien. Ze had een Engelse vriendin die nog in huis heeft gewoond, die gedropt werd door haar vriend, ook zo’n type. Hij nam een ander, ik kwam hem stoned tegen voor op straat, en hij werd agressief. Hij zei dat ik die vriendin enkel had omdat ik niets anders kon krijgen; ze werd bevriend met zijn ouders die ‘zulke aardige mensen’ waren.
Omdat vrouwen er hier vaak beter uitzien (het ging snel achteruit), waren we zo populair bij immigranten, die thuis heibel maken en naast de natuurlijke exploitatie van vrouwen voornamelijk racisme in hun agenda hebben. Zo ben ik steeds onaantrekkelijker geworden, maar ook onderwerp van compassie voor hen, als ze zelf niets anders meer kunnen vinden. Als je het over Jezus hebt denken ze al dat het draait om seks, of dat je een minderwaardigheidscomplex hebt. Op dit vlak speelt ook humor zich af.
Er zijn veel van die bruine mensen, als kind kwam ik bij een zo’n popartiest en zijn (knappe) blonde vrouw thuis. Leuk, maar nadat ze zo’n vrouw achter zich hebben hoef ik haar niet meer, dat spreekt vanzelf. Dus er blijft niet veel over. Terwijl hij alle vrouwen verslond, hij wist ze te vinden, zit zijn vrouw hier op straat op bezoek bij hun kinderen te trillen als een rietje, Parkinson. Een bekend patroon.
Hier in het zuiden is het al langer ingeburgerd en verweven met de plaatselijke norm; het begon met de Spaanse overheersing. De achtergrond van de verkrachters zien we nog steeds terug in de romantiek; de man is vaak donker en lelijk en de vrouw blond.
Feministen willen graag overheerst worden in bed. Maar niet daarbuiten.