Woedie Ellen CULTUUR – Als het op iconische albumhoezen aankomt, zijn er weinig covers herkenbaarder dan die van ‘The Dark Side of the Moon’ van de Britse rockgroep Pink Floyd. De minimalistische afbeelding uit 1973 toont een sobere prisma die een lichtstraal omzet in een weelderig spectrum. Vandaag laat diezelfde prisma echter weten niet tevreden meer te zijn met het wereldberoemde beeld. “Ik werd volledig tegen mijn zin geout“, verwijzend naar de kleurrijke regenboog die uit de prisma schijnt.
“Als transparant optisch element begrijp ik perfect hoe de fysica achter licht en kleurafbuiging werkt”, vertelt het inmiddels bijna vijftigjarige object. “Ik ben geen debiel, he. Schijn wat licht op mij en dat is wat je krijgt. Maar ik heb nooit toestemming gegeven voor die afbeelding en ondertussen is diezelfde regenboog wel een politiek geladen symbool geworden. Niets tegen de LGBTQI-beweging, maar mijn seksualiteit gaat niemand een zak aan. Zowel mijn advocaat en ik zijn bijgevolg van mening dat hier wel degelijk van ideologische uitbuiting sprake is, ja. En dat gaat die gasten geld kosten.”
Waarom het zo lang duurde vooraleer de prisma van zich liet horen vindt de driedimensionale figuur irrelevant. “Goh, ik vergeet vaak dat ik daar op sta. Floyd is mijn dada niet. Ik ben meer een Philip Glass-ding.”
Ik kwam van de week iemand tegen die jaren in Afghanistan had gewerkt, en in Moskou; hij kende Putin. Ik kreeg een boek van hem. Ik heb geen zin het nu te lezen, maar hij zal me overhoren. Gelukkig stond er een uittreksel op internet, anders ben ik mijn kansen kwijt om bij Putin binnen te komen en langzaam de macht terug te pakken.
Sinds de Sovjet-Unie uiteenviel, verzandde de westerse cultuur. Lege pamfletten en symbolen bleven over waar niemand de betekenis van kent.
Protest affiches of aankondigingen van informele culturele bijeenkomsten werden bij wet gecommercialiseerd tot glanzende reclame die adverteert om adverteerders.
Ik had enkel de titel gezien.
Een held van onze tijd, van Michail Lermontov.
Ik dacht eerst de titel zal wel naar mij verwijzen.
Het boek speelt in de Kaukasus. Daarom noemen de Amerikanen ons daarom het ‘Kaukasisch ras’. Ik las in het uittreksel over de overbodige mens.
Ik deed alsof ik het boek aan het lezen was buiten op straat, kort nadat hij het me overhandigde en weer terug langskwam, want het draait net als bij de muziek om de statement.