Mon Peer BINNENPARKING – Er steekt heel wat bedrijvigheid de kop op aan de Zwijndrechtse zetel van het chemiebedrijf 3M. Een hoop werkmannen werd schijnbaar uit het niets opgetrommeld om alle ramen, deuren en zelfs ventilatieschachten dicht te timmeren of te verwijderen. En dat toevallig nadat Vlaams milieuminister Zuhal Demir (N-VA) een deurwaarder had uitgestuurd. “Puur toeval”, reageert het bedrijf. “We zijn gewoon een beetje aan het herinrichten.”
Het waren werknemers van het bedrijf zelf die voor een volledig ontoegankelijke fabriek stonden en de pers inlichtten. “Opeens geraakt niets of niemand er nog in. Geen idee waarom. Een collega was zelfs al op het gebouw geklommen, maar ook het dakraam zit volledig dicht. Je zou nog bijna gaan denken dat ze iemand willen buitenhouden.”
Toch doet men bij 3M alsof de neus bloedt. “Typische sensatiejournalistiek. We waren gewoon uitgekeken op de basisstructuur van het gebouw. Ook kregen we te veel natuurlijk licht binnen en dat verstoort het werk. Omwille van diezelfde reden gaan we trouwens ook alle externe telefoonlijnen en de servers platleggen. En de hoofdzetel in Minnesota verhuist naar een geheime bunker. Puur voor de werksfeer.”
Ik heb Een held van onze tijd (dat speelt in de Kaukasus) uit. Zondag las ik zonder doel snel door, dan zie ik er duizendmaal meer in dan een ander. Ik zat buiten op een bankje. De dag daarna kwam ik de diplomaat tegen die het me gegeven had. Een stoere kerel die een week weg was geweest en tussen de negers had gezeten waar hij zich bij thuis voelde na jaren civiele dienst in Afrika. (De Amerikaanse negers hebben er alles aan gedaan op ons niveau te komen of anders gezegd ons op hun niveau te brengen, zij zitten er kennelijk achter ons het Kaukasische ras te noemen, waar ook de Arabieren zich bij thuis moeten voelen).
Hier begon onze eerste onenigheid. Ik voelde me weer opnieuw verplicht. De volgende dag las ik oppervlakkig, ik kon me niet goed concentreren, ik wilde op een of andere manier opschieten, dat komt door de competitie, ik telde de bladzijden af. Het was dus alsof ik bezig was aan mijn boekenlijst van school. De uittreksels waren wat vreemd en ik herkende me er niet in. De hoofdpersoon wordt afgedaan als een soort vrouwenhater in plaats van een realistisch denker.
Ik herkende me in de hoofdpersoon van het echte boek wel terug. Hij had een gesprek opgevangen van een vriend met een groep om hem vanwege een vrouw uit te dagen voor een duel en hem een pistool zonder kogel te geven. Dit soort samenzwering is me meer dan bekend. Het markeert onze democratie.
Hij zei ook weer dat de vrouwen in Moskou mooi zijn. Ik antwoordde dat je daarom die Amerikanen buiten moet houden anders zijn ze binnen een generatie weg en hou je enkel travestieten en negers over.
Ethiopiërs met een Playboy.
Al doende bespraken we ook ‘de vrije pers’ in Afghanistan.
Inderdaad onder de stress van competitie die je wordt opgedrongen, lees je niet alleen oppervlakkiger maar leef je zo.
Zo is lezen gereduceerd tot de bladzijden omslaan. En zo ziet het leven eruit van de mensen die de dagen tellen van elkaar (en bij enige reflectie misschien soms van zichzelf) en geen enkel ander oordeel kennen.
De administratie.
Ze denken dat ze in ontwikkelingen die (afhangende van mijn verdere ondersteuning) in de kern door mij zijn ontstaan en die tegen me zijn gebruikt, ik geen zeggenschap meer heb. Een fatale denkfout, zo zit de geschiedenis niet in elkaar. Niet alleen kan ik mijn steun terugtrekken, maar omdraaien.
De meerderheid telt niet voor mij.