Mon Peer BINNENPARKING – Het wordt steeds moeilijker voor alleenstaanden en minder kapitaalkrachtige gezinnen om de vaste kosten te dragen. Vooral energieprijzen swingen de pan uit, tot wel over 1000 euro per jaar in vele gevallen. Daar kan Marieke (26) van meespreken. Vandaag heeft ze echter meer geluk en vindt ze een envelop met een rouwbrief tussen de facturen. “Relatief gesproken een meevaller“, zucht de twintiger.
“Begrijp me niet verkeerd”, benadrukt Marieke, die sinds de breuk met haar ex genoodzaakt is een bescheiden appartementje te huren. “Ik word nooit blij als iemand dood is. Dit kan goed mijn favoriete groottante Jacqueline of mijn lieve oude overbuur Gustaaf zijn. Ik hoop echt van niet. Maar op de duur ben je al opgelucht dat er de naam van een onfortuinlijke geliefde opstaat en niet het logo van Luminus of Essent.”
“Ik zal de brief direct lezen en waarschijnlijk even heel verdrietig zijn,” besluit Marieke toch een beetje somber. “Maar ik ben nu al blij dat wie het ook is, naar een betere plek kan waar de netbeheerder hun niet weet wonen.”
De individuele energiecrisis.
Ik bracht pas de hele dag door met Diego de zwerver. Het was lachen.
Ik word ondertussen gezien als homo door Wilma die me mailt voordat ik thuiskom, dat ik maar uit de kast moet komen. Omdat ik zijn ellende aanhoor.
Voor deze mensen is er niets anders dan seks op kindniveau. Het is of of.
De rest is een mysterie. Alles boven dat niveau is verdacht.
Diego had schijnbaar dergelijke observaties als ik, een vrouw die zo aardig lachte ‘die helemaal niet aardig is’. Hij noemde een winkel waar hij een klein visje ging kopen voor een single in een vissenkom dat ze niet kon vangen. Ze werd woedend.