Mon Peer SPORT – Belgisch bondscoach Roberto Martinez is niet te spreken over de kritiek van zijn Nederlandse collega Louis van Gaal na afloop van de 1-4 nederlaag tegen onze noorderburen in de Nations League. De Spanjaard vindt naar eigen zeggen niet dat hij kritiek moet pikken van iemand die hem “met drie doelpunten verschil voor de ogen van de hele wereld probleemloos inblikt.”
Concreet reageerde Martinez in zijn laatste persconferentie op het gebrek aan pressing en durf van de Rode Duivels, dat hem nota bene door Van Gaal verweten werd. Die expertise stelde de bondscoach meteen in vraag. “Ik weet niet waarom we plots naar de mening moeten luisteren van een ervaren succesmanager die ons met een op papier inferieur team op eigen veld eventjes komt vernederen“, trapte de bondscoach nog na. “Je moet ergens een grens durven trekken.”
Apart eigenlijk, gezien de duivel juist op alle fronten wint dacht ik.
Egoïsme kan veel verschillende vormen aannemen, zozeer dat het lijkt alsof het niet bestaat. We zijn belaagd door twee alternatieve soorten kwaad, het een subtiel en onzichtbaar en het andere brute moord. Op het tweede is ons officiële normenstelsel gericht, vooral ter onderdrukking. Maar de mensen zijn het meest bang voor het kwaad dat hen herinnert aan de onzichtbare manier waarop zij zelf anderen plegen te schaden die ook de bron is van hun gevatheid. De angst is dus gerelateerd aan schuld. Daarin brengt de opzichtige moord (die weliswaar door de media bijna even onzichtbaar is) ons in zekere zin terug naar de primitieve kern waaraan beide vormen van kwaad ontspruiten.
Het mooiste aan de EU is dat de Fransen, die tot dan toe bekend stonden als een cultuurvolk, nu ook kunnen voetballen.
Tot dan toe waren het Duitsers, Italianen of Spanjaarden die het toneel beheersten van het type übermensch, of anders Argentijnen.